Wschodnia część cmentarza

Weszła przez wielką bramę cmentarną, wieczorem miejsce to przyprawiało ją o dreszcze jednak najlepiej jej się tutaj myślało o ważnych dla niej sprawach. Błądziła przez chwile pośród licznych grobów, aż w końcu dostrzegła grób jej babci i Arii. Były w końcu obok siebie. Usiadła na małej ławce przy pomnikach i wpatrywała się w płatki róż. Wyjęła słuchawki z uszu i schowała je do kieszeni. Dlaczego nie możecie być tutaj ze mną ? - pytała samą siebie. - Dlaczego nie ma was, kiedy was potrzebuje do cholery ?! - krzyczała w duchu. Po jej policzku spłynęła pojedyncza, niechciana łza. Nie okazuj słabości... - upomniała samą siebie. Wiedziała, że na cmentarzu nikogo nie ma, jednak gdyby teraz się załamała nie zdołałaby się pozbierać. Powoli wyjęła róże i położyła ją na grobie babci. - Za to, że przy mnie byłaś... - pomyślała patrząc na czerwone płatki róż na zimnym, kamiennym pomniku. - Kocham Cię, proszę wróć... - pomyślała kładąc pozostałe róże na grób przyjaciółki. Nie zaufała nikomu od 3 lat. Wiedziała, że potrzebuje szczerej rozmowy, lecz z kim ?

Doszła do cmentarza, niebo było całe posypane gwiazdami. Brama była otwarta. Poszła prosto do grobów jej rodziców, wiedziała już na pamięć gdzie są. Rozejrzała się dookoła, było ciemno cicho tak jak lubiła lecz uczucia miała inne niż zwykle. Położyła dwa Narcyzy na grobie mamy i dwa na taty. Poszła wyrzucić zeschłe kwiaty, ale spotkała dziewczynę, tą samą, która była u niej po kwiaty, owe róże leżały teraz na dwóch grobach. Dziewczyna cierpiała widać to było po niej, jej oczy to wyrażały mimo iż nie roniły łez. Wiedziała jak to jest.
-A więc po to ci były te kwiaty.

Było tak cicho, spokojnie, myślała nad swoją przyszłością i przeszłością. Wtem usłyszała za sobą jakiś głos. Odwróciła gwałtownie drogę, za nią stała ta sympatyczna kwiaciarka.
- Umm...tak. - odpowiedziała cicho, jakby bała się, że w jednej chwili wszystko się rozpadnie. Przygryzła lekko dolną wargę, po raz kolejny tego dnia. - A Ty co tutaj robisz? - zapytała patrząc na dziewczyne niedużo młodszą od niej.

Uśmiechnęła się słabo.
-A co można robić na cmentarzu? Odwiedzam rodziców.
Zrobiła poważną minę.
-W każdym razie widać, że były dla ciebie ważne. Spojrzała na groby.
-Rozumiem cię. Róże dla innych symbolizują żywą miłość, a dla mnie smutek i cierpienie. Oh powiedziałam trochę za dużo, może dlatego bo czuje co ty? Zachowaj to dla siebie. Mówiąc to poszła w stronę śmietnika.

Spojrzała na nią zdziwiona.
- Były najważniejszymi osobami w moim życiu... - wyszeptała cicho i zacisnęła mocno wargi. Postanowiła bliżej poznać tą dziewczynę. Zgarnęła stare kwiaty i ruszyła za nią. Gdy dorównała jej kroku odezwała się .
- Tak w ogóle jestem Emily, lub po prostu Em.
Przygryzła dolną wargę, tak dawno nikomu się nie przedstawiała.

-Rin, myślę, że moje imię jest wystarczająco krótkie, że nie potrzebuje skrótu. Powiedziała idąc przed siebie. Wyrzuciła kwiaty odwróciła się i spojrzała nowo poznanej osobie w oczy, jej twarz była niewzruszona.
-Zwykle nie jestem zbyt towarzyska, ale zrobię wyjątek bo obie przeżyłyśmy piekło. Pewnie myślisz, że moi rodzice zginęli nie dawno, ponieważ jestem ubrana jak dziewczyna w żałobie, ale ja po prostu się tak ubieram. Spojrzała na swoją czarną lolicią sukienkę.
Przez chwilę milczała, taka cisza dla niektórych mogła być niezręczna, ale jej dawała pomyśleć.
-Kim dla ciebie były? Znów spojrzała dziewczynie w oczy.

Nie potrafiła wymusić kolejnego uśmiechu, ich limit wyczerpał się już po wizycie w kawiarni. Wcale tak nie myślała, nigdy nie zwracała uwagi na ubiór innych.
- Przykro mi...
Wyszeptała i spojrzała na niego..
- To...moja babcia i najlepsza przyjaciółka. Osoby, bliskie mi jak nikt inny. Może to dziwne ale...od 3 lat nie zaufałam nikomu. Żyłam jako samotnik. Rozmawiałam tylko w pracy z klientami zbierając zamówienia.
Wsunęłam ręce do kieszeni.

-Ta głupia wojna zabrała mi rodziców i dom. Jedyna osoba, którą darze zaufaniem to moja przyjaciółka. To trochę żenujące ale zastępuje mi mamę. Gdybym ją straciła nie wiem jakbym sobie poradziła w życiu. Spojrzała na rozgwieżdżone niebo.
-Zanim ją poznałam moimi jedynymi przyjaciółmi były duchy bestii, otóż potrafię przywoływać ich duchy, ale ludzkich nie mogę, to jeszcze bardziej żenujące.

- Nie wiele wiem o tej wojnie...Nie chcieli mi o tym opowiadać.
Spochmurniałam, i spojrzałam przed siebie.
- Ja potrafie się teleportować i usypiać innych... Czasem to pomaga. Jednak na bezsenność na którą cierpie to nie działa.
Skrzywiłam sie.

Widziała smutek w jej oczach, podeszła do grobów jej babci i przyjaciółki. Stanęła między nimi, złożyła ręce, zamknęła oczy i powiedziała.
- O duchy, które stąpacie po między linią zaświatów, a świata rzeczywistego miejcie w opiece te oto duszę bo na śmierci miłość się nie kończy.
Otworzyła oczy i spojrzała w niebo, po czym odwróciła się do koleżanki.
-Jeśli będziesz chciała wsparcia przyjdź do kwiaciarni na herbatę poznasz Aiko. Jest naprawdę miła. Uśmiechnęła się tym razem szczerze, to był uśmiech pełny smutku a zarazem pociechy. Odeszła.

- Dziękuje...
Wyszeptała cicho. Odeszła w drugą strone. Na pewno przyjdę... - pomyślała.
*koniec tematu*